پروتکل های مسیریابی در شبکه های سیار موردی Ad hoc network 

پروتکل CBRP مخفف: Cluster Based Routing Protocol در پروتکل های مسیریابی

در این پروتکل گره­‌ها به دسته‌­هایی تقسیم می‌شوند. برای شکل­ دهی این دسته‌ها الگوریتم زیر استفاده می شود. وقتی یک گره جدید وارد شبکه می­‌شود به حالت نامعلوم تعریف می‌­شود. در این حالت ، یک تایمر را تنظیم می­‌کند و یک پیغام سلام برای همه پخش می‌کند. وقتی یک سر دسته این پیغام سلام را دریافت کرد، بلافاصله با یک پیغام سلام جواب می­‌دهد، هنگامی ­که گره نامعلوم این پیغام را دریافت کرد، وضعیت خودش را به حالت عضو تغییر می‌­دهد.

اگر گره نامعلوم در زمان معین شده خودش جوابی دریافت نکند، در صورتی­که پیوند هدایتی دو طرفه به گره یا گره­‌هایی که همسایه­‌اش هستند داشته باشد، خودش را سردسته معرفی می‌­کند، در غیر این­صورت در حالت نامعلوم باقی می‌ماند و پروسیجر را دوباره تکرار می کند.

پروتکل AODV مخفف: Adhoc On-demand Distance Vector Routing در پروتکل های مسیریابی

این پروتکل را می‌توان یک بهبودی بر پروتکل DSDV دانست پروتکل AODV تعداد پخش‌ها را به وسیله ایجاد مسیر در مواقع لزوم به حداقل می­رساند. بر عکس DSDV که لیستی از تمام مسیرها را نگه می‌داشت، برای پیدا کردن یک مسیر به مقصد، مبدأ یک بسته درخواست مسیر را پخش می­کند. همسایه‌ها بسته را برای همسایه­‌های خودشان پخش می‌­کنند. تا زمانیکه بسته به یک گره میانی که مسیر جدیدی به مقصد دارد و یا به خود گره مقصد برسد این کار ادامه می‌­یابد.

• مطالعه بیشتر || شبکه های سیار موردی Ad hoc network

پروتکل DSR مخفف : Dynamic Source Routing Protocol در پروتکل های مسیریابی

این یک پروتکل مسیریابی مبدأ و بر حسب نیاز است، یک گره انباره­ایی از مسیرها را نگهداری می‌کند که شامل مسیرهایی از مبدأ است که او از آنها خبر دارد. داده‌های وارد شده در انباره مسیر زمانی که اطلاع جدیدی در مورد مسیرهای جاری به دست بیاید، به روزآوری می‌­شوند. دو فاز اصلی این پروتکل کشف مسیر و نگهداری و ترمیم مسیر است. زمانی­که گره مبدأ می­‌خواهد بسته ه­ایی را برای گره مقصد بفرستد، نگاهی به انباره مسیر خودش می­‌اندازد تا ببیند که مسیری به مقصد دارد یا نه؟ اگر یک مسیر معتبر به مقصد وجود داشته باشد، از این مسیر برای ارسال بسته‌ه­اش استفاده می­‌کند.

اما اگر این گره هیچ مسیری نداشته باشد، فرآیند کشف مسیر را به وسیله پخش بسته درخواست شروع می‌کند. بسته درخواست مسیر شامل آدرس گره مبدأ و مقصد و یک شماره شناسایی منحصر به فرد است. هر گره میانی چک می‌کند که آیا مسیری به گره مقصد دارد یا نه. اگر نداشته باشد، آدرس خودش را در این بسته اضافه می­‌کند و آن را برای همسایه ­هایش می‌فرستد.

پروتکل TORA مخفف : Temporally Ordered Routing Algorithm در پروتکل های مسیریابی

خصوصیت اصلی پروتکل مسیریابی TORA متمرکز ساختن پیغام­‌های کنترلی در یک مجموعه بسیار کوچک از گره‌های نزدیک به محلی که تغییرات توپولوژی در آن اتفاق افتاده است است. برای دستیابی به این موضوع، گره‌ها اطلاعات مسیریابی در بازه گره‌های مجاور را نگهداری می­‌کنند. پروتکل سه وظیفه اساسی ایجاد مسیر، ترمیم مسیر و پاک کردن مسیر را دارد. ایجاد مسیر با استفاده از بسته‌های QRY و UPD انجام می­شود.

الگوریتم ایجاد مسیر با قرار دادن یک مجموعه صفر برای ارتفاع گره مقصد و مجموعه خالی برای ارتفاع گره‌های دیگر شروع می­‌شود. مبدأ بسته QRY که شناسه گره مقصد در آن قرار دارد را پخش می­‌کند. یک گره با ارتفاع غیر خالی با استفاده از یک بسته UPD که ارتفاع خودش را در آن قرار می‌دهد، پاسخ می دهد. گرهی که یک بسته UPD را دریافت می­‌کند، ارتفاع خودش را به یکی بیشتر از ارتفاع تولید کننده UPD تنظیم می‌کند. گره با بیشترین ارتفاع به عنوان گره ابتدایی مسیر و گره با کمترین ارتفاع به عنوان گره انتهایی مسیر مطرح می‌­شود.

الگوریتم های مسیریابی شبکه | آموزش جامع انواع الگوریتم مسیریابی در شبکه

کلیک کنید

پروتکل ABR مخفف: Associativity Based Routing

ایده اصلی پروتکل مسیریابی انجمنی این است که هر گره می‌تواند با گره­های مجاور خودش شرکت ­پذیری داشته باشد و این شرکت پذیری می­‌تواند در سیگنال قویتر، عمر انرژی، دوره حضور یا خصوصیات فاصله‌هایی و موقتی باشد . نکته کلیدی در انتخاب یک مسیر، رفتن به سوی گره­‌هایی است که درجه بالاتری از شرکت­ پذیری پایدار دارند .عملیات ABR در سه فاز اصلی کشف مسیر، بهبود بخشیدن به مسیر و حذف مسیر صورت می­‌گیرد.

پروتکل ARAMA در پروتکل های مسیریابی

پروتکل مسیریابی ARAMA یک الگوریتم مسیریابی مبتنی بر زیست‌شناسی است. در طراحی این الگوریتم از مجتمع مورچه­‌ها ایده گرفته شده است. بسته‌های جلو رونده برای جمع‌آوری اطلاعات شبکه و بسته‌های بازگشتی برای به روز کردن اطلاعات مسیریابی در گره‌ها استفاده می‌شوند. ایده این الگوریتم از شباهت شبکه‌های ادهاک با الگوریتم مسیریابی مورچه‌ها و خصیصه‌هایی از قبیل خود ساز بودن، خود تنظیم بودن و توزیع شدگی ذاتی آنهاست.

از مزایای این الگوریتم می‌توان به پاسخ مناسب به تغییرات، تلاش برای حل مساله  به صورت محلی، بهره‌گیری از ویژگی­‌های هر دو مسیریابی پیش‌فعال و مبتنی بر تقاضا، تعداد مسیرهای زیاد ارائه شده، اتصالات قابل اطمینان، توانایی کنترل به‌روز رسانی‌ها و آگهی کردن، اشاره نمود.

پروتکل Ant-AODV در پروتکل های مسیریابی

پروتکل مسیریابی AODV پیشتر در بالا بررسی شد. از اشکالات این پروتکل  عدم پاسخ‌گویی آن به کاربردهای بلادرنگ است. از طرف دیگر مشکل سیستم‌های مبتنی بر مورچه‌ها در شبکه‌های با پویایی زیاد و طول عمر کم مسیرها است. از آنجا که گره‌ها برای گرفتن اطلاعات وابسته به مورچه‌ها هستند، در بعضی مواقع به طور ناگهانی، گره‌هایی که حامل مورچه‌ها هستند، ممکن است از شبکه قطع شوند (به دلیل حرکت پویای گره‌ها) و یا به حالت خاموش در آیند. در چنین حالتی تعداد مورچه‌ها در سیستم کاهش می‌یابد که منجر به ناکارا شدن مسیریابی می‌شود.

پروتکل Bee Adhoc در پروتکل های مسیریابی

در این پروتکل مسیریابی یک الگوریتم مسیریابی برای شبکه­‌های سیار موردی ارائه شده است که به مصرف انرژی توجه دارد این الگوریتم از قوانین زنبور­های عسل برای یافتن غذا الهام گرفته است و از سه نوع عامل یعنی بسته بندی­ کننده­‌ها، پیش ­آهنگ­‌ها و جویندگان غذا بهره می‌گیرد.

Bee adhoc یک الگوریتم مسیریابی مبتنی بر نیاز است که دارای سه فاز کشف مسیر، پاسخ مسیر و تعمیر نگهداری است که در مقایسه با الگوریتم‌های دیگر کارایی مشابه یا بهتری دارد ولی از لحاظ انرژی، مصرف به مراتب کمتری دارد. برای رسیدن به این هدف بسته‌های کنترلی کمتری ارسال می‌کند. درست مانند رفتاری که زنبور­های موجود در طبیعت از خود نشان می‌دهند.