چند سال پیش نزدیک به 60 طرح از پروتکل های مسیریابی مورد بررسی قرار گرفت. امروزه تنها عده ی معدودی از این پیشنهادها، به عنوان پروتکل استفاده م یشود. اغلب پروتکل های مسیریابی که تاکنون برای این نوع شبکه‌ها پیشنهاد گردیده، الگوریتم های ساده ای را برای مسیریابی استفاده می کنند که بسیاری از معیارهای مهم را در نظر نمی گیرند. این امر نیز به نوبه ی خود باعث به وجود آمدن مشکلاتی در کل شبکه می شود. بهینهسازی مسیر با وجود مشکلات موجود در این الگوریتم‌ها که در فصل قبل ذکر شد، انگیزه کافی برای به کارگیری روش های بهینه سازی را به وجود می آورند.
پروتكل CBRP مخفف: Cluster Based Routing Protocol
در این پروتكل گره ها به دسته هایی تقسیم می شوند. برای شكل دهی این دسته ها الگوریتم زیر استفاده می شود. وقتی یك گره جدید وارد شبکه می شود به حالت نامعلوم تعریف می شود. در این حالت ، یك تایمر را تنظیم می كند و یك پیغام سلام برای همه پخش می كند. وقتی یك سر دسته این پیغام سلام را دریافت كرد، بلافاصله با یك پیغام سلام جواب می دهد، هنگامی كه گره نامعلوم این پیغام را دریافت كرد، وضعیت خودش را به حالت عضو تغییر می دهد. اگر گره نامعلوم در زمان معین شده خودش جوابی دریافت نكند، در صورتیكه پیوند هدایتی دو طرفه به گره یا گره هایی كه همسایه اش هستند داشته باشد، خودش را سردسته معرفی می كند، در غیر اینصورت در حالت نامعلوم باقی می ماند و پروسیجر را دوباره تكرار می كند.
پروتكل AODV مخفف: Adhoc On-demand Distance Vector Routing
این پروتكل را می‌توان یك بهبودی بر پروتكل DSDV دانست پروتکل AODV تعداد پخش ها را به وسیله ایجاد مسیر در مواقع لزوم به حداقل میرساند. بر عكس DSDV كه لیستی از تمام مسیرها را نگه می داشت، برای پیدا كردن یك مسیر به مقصد، مبدأ یك بسته درخواست مسیر را پخش میكند. همسایه ها بسته را برای همسایه های خودشان پخش می كنند. تا زمانیكه بسته به یك گره میانی كه مسیر جدیدی به مقصد دارد و یا به خود گره مقصد برسد این كار ادامه می یابد.
مطالعه بیشتر || شبکه های سیار موردی Ad hoc network [2]
پروتكل DSR مخفف : Dynamic Source Routing Protocol
این یك پروتكل مسیریابی مبدأ و بر حسب نیاز است، یك گره انبارهایی از مسیرها را نگهداری میكند كه شامل مسیرهایی از مبدأ است كه او از آنها خبر دارد. داده های وارد شده در انباره مسیر زمانی كه اطلاع جدیدی در مورد مسیرهای جاری به دست بیاید، به روزآوری می شوند. دو فاز اصلی این پروتكل كشف مسیر و نگهداری و ترمیم مسیر است. زمانیكه گره مبدأ می خواهد بسته هایی را برای گره مقصد بفرستد، نگاهی به انباره مسیر خودش می اندازد تا ببیند كه مسیری به مقصد دارد یا نه؟ اگر یك مسیر معتبر به مقصد وجود داشته باشد، از این مسیر برای ارسال بسته هاش استفاده می كند. اما اگر این گره هیچ مسیری نداشته باشد، فرآیند كشف مسیر را به وسیله پخش بسته درخواست شروع می كند. بسته درخواست مسیر شامل آدرس گره مبدأ و مقصد و یك شماره شناسایی منحصر به فرد است. هر گره میانی چك میكند كه آیا مسیری به گره مقصد دارد یا نه. اگر نداشته باشد، آدرس خودش را در این بسته اضافه می كند و آن را برای همسایه هایش می فرستد.
پروتكل TORA مخفف : Temporally Ordered Routing Algorithm
خصوصیت اصلی پروتکل مسیریابی TORA متمركز ساختن پیغام های كنترلی در یك مجموعه بسیار كوچك از گره های نزدیك به محلی كه تغییرات توپولوژی در آن اتفاق افتاده است است. برای دستیابی به این موضوع، گره ها اطلاعات مسیریابی در بازه گره های مجاور را نگهداری می كنند. پروتكل سه وظیفه اساسی ایجاد مسیر، ترمیم مسیر و پاك كردن مسیر را دارد. ایجاد مسیر با استفاده از بسته‌های QRY و UPD انجام میشود. الگوریتم ایجاد مسیر با قرار دادن یك مجموعه صفر برای ارتفاع گره مقصد و مجموعه خالی برای ارتفاع گره های دیگر شروع می شود. مبدأ بسته QRY كه شناسه گره مقصد در آن قرار دارد را پخش می كند. یك گره با ارتفاع غیر خالی با استفاده از یك بسته UPD كه ارتفاع خودش را در آن قرار می دهد، پاسخ می دهد. گرهی كه یك بسته UPD را دریافت می كند، ارتفاع خودش را به یكی بیشتر از ارتفاع تولید كننده UPD تنظیم می كند. گره با بیشترین ارتفاع به عنوان گره ابتدایی مسیر و گره با كمترین ارتفاع به عنوان گره انتهایی مسیر مطرح می شود.
پروتکل ABR مخفف: Associativity Based Routing
ایده اصلی پروتکل مسیریابی انجمنی این است كه هر گره می‌تواند با گرههای مجاور خودش شركت پذیری داشته باشد و این شركت پذیری می تواند در سیگنال قویتر، عمر انرژی، دوره حضور یا خصوصیات فاصله هایی و موقتی باشد . نكته كلیدی در انتخاب یك مسیر، رفتن به سوی گره هایی است كه درجه بالاتری از شركت پذیری پایدار دارند .عملیات ABR در سه فاز اصلی كشف مسیر، بهبود بخشیدن به مسیر و حذف مسیر صورت می گیرد.
پروتکل ARAMA
پروتکل مسیریابی ARAMA یک الگوریتم مسیریابی مبتنی بر زیست‌شناسی است. در طراحی این الگوریتم از مجتمع مورچه ها ایده گرفته شده است.بسته‌های جلو رونده برای جمع‌آوری اطلاعات شبکه و بسته‌های بازگشتی برای به روز کردن اطلاعات مسیریابی در گره‌ها استفاده می‌شوند. ایده این الگوریتم از شباهت شبکه‌های ادهاک با الگوریتم مسیریابی مورچه‌ها و خصیصه‌هایی از قبیل خود ساز بودن، خود تنظیم بودن و توزیع شدگی ذاتی آنهاست. از مزایای این الگوریتم می‌توان به پاسخ مناسب به تغییرات، تلاش برای حل مساله به صورت محلی، بهره‌گیری از ویژگی های هر دو مسیریابی پیش‌فعال و مبتنی بر تقاضا، تعداد مسیرهای زیاد ارائه شده، اتصالات قابل اطمینان، توانایی کنترل به‌روز رسانی‌ها و آگهی کردن، اشاره نمود.
پروتکل Ant-AODV
پروتکل مسیریابی AODV پیشتر در بالا بررسی شد. از اشکالات این پروتکل عدم پاسخ‌گویی آن به کاربردهای بلادرنگ است. از طرف دیگر مشکل سیستم‌های مبتنی بر مورچه‌ها در شبکه‌های با پویایی زیاد و طول عمر کم مسیرها است. از آنجا که گره‌ها برای گرفتن اطلاعات وابسته به مورچه‌ها هستند، در بعضی مواقع به طور ناگهانی، گره‌هایی که حامل مورچه‌ها هستند، ممکن است از شبکه قطع شوند (به دلیل حرکت پویای گره‌ها) و یا به حالت خاموش در آیند. در چنین حالتی تعداد مورچه‌ها در سیستم کاهش می‌یابد که منجر به ناکارا شدن مسیریابی میشود.
پروتکل Bee Adhoc
در این پروتکل مسیریابی یک الگوریتم مسیریابی برای شبکه های سیار موردی ارائه شده است که به مصرف انرژی توجه دارد این الگوریتم از قوانین زنبورهای عسل برای یافتن غذا الهام گرفته است و از سه نوع عامل یعنی بسته بندی کننده ها، پیش آهنگ ها و جویندگان غذا بهره می گیرد. Bee adhoc یک الگوریتم مسیریابی مبتنی بر نیاز است که دارای سه فاز کشف مسیر، پاسخ مسیر و تعمیر نگهداری است که در مقایسه با الگوریتم های دیگر کارایی مشابه یا بهتری دارد ولی از لحاظ انرژی، مصرف به مراتب کمتری دارد. برای رسیدن به این هدف بسته های کنترلی کمتری ارسال می کند. درست مانند رفتاری که زنبورهای موجود در طبیعت از خود نشان می دهند.