تاریخچه سی پلاس پلاس ++C

یادگیری یک زبان برنامه نویسی دید ما را به علم کامپیوتر بسیار گسترده تر می کند. از طرفی برنامه نویسی نحوه فکر کردن را به ما می آموزد. عمومیت زبان تاریخچه سی پلاس پلاس ++C در میان زبان های برنامه نویسی بسیار بالا است و می تواند به عنوان اولین زبان نیز یاد گرفته شود و به پیش نیاز دیگر احتیاج نباشد.

مقدمه ای بر سی پلاس پلاس ++C‎

برنامه نویسی به زبان تاریخچه سی پلاس پلاس ++C‎ نسبت به C دارای قدرت بیشتری است. کارهایی می توان انجام داد که در C برای انجام آنها (در صورت امکان) زحمت بیشتری نیاز است. تاریخچه سی پلاس پلاس ++C یک زبان سطح میانی در نظر گرفته می‌شود؛ این زبان دارای قابلیت زبان‌های سطح بالا و پایین به‌صورت هم‌زمان است.

تاریخچه سی پلاس پلاس ++C

++C توسط بی‌یارنه استراس‌تروپ ریاضیدان دانمارکی در سال ۱۹۷۹ در آزمایشگاه‌های بل (Bell Labs)، برای بهبود زبان سی و بر مبنای آن ساخته شد و آن را «C با کلاس» (C With Classes) نام‌گذاری نمود. در سال ۱۹۸۳ به تاریخچه سی پلاس پلاس ++C تغییر نام داد. توسعه با اضافه نمودن کلاس‌ها و ویژگی‌های دیگری مانند توابع مجازی،سربارگزاری عملگرها، وراثت چندگانه، قالب توابع، و پردازش استثناء انجام شد. این زبان برنامه‌نویسی در سال ۱۹۹۸ تحت نام ISO/IEC ۱۴۸۸۲:۱۹۹۸ استاندارد شد. نسخهٔ فعلی استاندارد این زبان ISO/IEC ۱۴۸۸۲:۲۰۱۴ است.

استاندارد زبان سی پلاس پلاس ++C‎

استاندارد سازی سی++ توسط یک گروه از تشکیلات ISO انجام می‌شود.تاکنون ۶ نسخه از استاندارد این زبان منتشر شده است؛ و استاندارد C++20 نیز برای انتشار در سال ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده‌است.

در سال ۱۹۹۸ استاندارد ++C شامل دو بخش هسته زبان و کتابخانه استاندارد ++C است. این کتابخانه شامل بیشتر بخش‌های STL و کتابخانه استاندارد C است. بیشتر کتابخانه‌های ++C در استاندارد وجود ندارند یا استفاده از تعریف قابلیت پیوند کتابخانه‌ها را می‌توان در زبان‌هایی مانند فرترن، C، پاسکال، بیسیک نوشته شوند. البته با توجه به ویژگی‌های کامپایلر مشخص خواهد شد که کدام زبان را می‌توان استفاده نمود.

کتابخانه استاندارد سی پلاس پلاس ++C‎

کتابخانه استاندارد سی پلاس پلاس ++C‎ شامل کتابخانه استاندارد C با یک سری تغییرات برای بهبود عملکرد است. بخش بزرگ بعدی این کتابخانه STL است. STL شامل ابزار بسیار قدرتمندی مانند نگه‌دارنده‌ها (مانند vector و  list)، تکرارکننده‌ها (اشاره‌گرهای عمومی شده) برای شبیه‌سازی دسترسی مانند آرایه الگوریتم‌هایی برای جستجو و مرتب‌سازی در آن‌ها وجود دارند. نقشه‌ها (نقشه‌های چندگانه) (آرایه شرکت‌پذیر) و مجموعه‌ها (مجموعه‌های چندگانه) واسط‌های عمومی فراهم می‌سازند. در نتیجه با استفاده از قالب تابع، الگوریتم‌های جنریک با هر نگه‌دارنده و دارای تکرارکننده عمل نماید. همانند C ویژگی‌های کتابخانه را می‌توان با استفاده از شبه دستور include# شامل یک سرآیند استاندارد اضافه نمود. c دارای ۶۹ کتابخانه استاندارد است که ۱۹ تا از آن‌ها نامناسب تشخیص داده شده‌اند.

استفاده از کتابخانه استاندارد – مانند std::vector یا std::string به جای آرایه‌های C- موجب ایجاد برنامه‌های مطمئن‌تر شده‌است.

ویژگی‌های معرفی شده در سی پلاس پلاس ++C‎

در مقایسه با C زبان سی پلاس پلاس ++C‎ ویژگی‌های جدیدی را معرفی نموده‌است مانند تعریف متغیر به عنوان عبارت، تغییر نوع‌های همانند تابع، نو/حذف، نوع داده bool، توابع درون‌خطی، آرگومان پیشفرض، گرانبارسازی عملگر و تابع، فضای نام و عملگر تعیین حوزه ::، کلاس‌ها (شامل تمام ویژگی‌های مربوط به کلاس‌ها همانند وراثت، اعضای تابع، توابع مجازی، کلاس‌های انتزاعی، و سازنده‌ها)، قالب‌ها، پردازش استثناء، کنترل نوع زمان اجرا، عملگرهای سربار شده ورودی (<<) و خروجی (>>).

 برنامهHello world  ساده ترین برنامه در سی پلاس پلاس ++C‎  

#include <iostream.h>
int main()
{
  cout << "Hello world" ;
  return 0 ;
}

در C++ خطوطی که با علامت # شروع شده و در بالای برنامه قرار می گیرند خطوط فرمان به پردازشگر می باشند که در اصطلاح فایل سرآیند نامیده می شوند.

#include <iostream.h>

از فایل های سرآیند بعنوان کتابخانه های C++ یاد می کنند که از قبل نوشته شده اند و ما برای استفاده از برخی از توابع و روالها از آنها استفاده می کنیم .

int main()

این خط تعریفی برای تابع اصلی برنامه می باشد. در واقع برنامه با کامپایل از این نقطه شروع و پردازش می شود. هر برنامه C++ باید دارای تابع main()باشد.

cout << "Hello world" ;

تابع cout >> در تابع سرآیند iostream در زبان C++ قرار دارد و موجب ارسال اطلاعات به خروجی و چاپ و نمایش آن بر روی مانیتور کاربر می شود. با نوشتن این دستور عبارت Hello world! برروی صفحه نمایش پس از کامپایل بدون خطای برنامه به نمایش در می آید. از علامت ” ” برای متغیرهای رشته ای که در اصطلاح string گفته می شوند استفاده می شود. از علامت ; نیز در انتهای هر دستور در C++ استفاده می گردد تا بوسیله آن پایان آن دستور را به پردازشگر اعلام نمود.